Porzucenie Gandhiego: Idea Prawdy, jej rzeczywistość, była największą ofiarą naszych czasów

• Kategoria: Kolumny

Jest niewielka szansa, że ​​Gandhiego będziemy szukać w sobie. Byłby to rzeczywiście większy cud niż cud Mohandasa Karamchanda Gandhiego.

Mahatma Gandhi. (Ekspresowe zdjęcie archiwalne)

Czy zapomnieliśmy o Gandhim? W tym roku, kiedy obchodzimy 150. rocznicę jego urodzin, odpowiedzią musi być głośne NIE! Fala artykułów na jego temat, debaty, dyskusje, wykłady, książki, które wciąż o nim publikowane są - wszystko to wyjaśnia to dobitnie. Nawet poza tym Gandhi zawsze był wśród nas bardzo. Żyjemy w epoce dokumentacji, a wszystkie dzieci w wieku szkolnym wiedzą o jego walce o wolność Indii, jego bliźniaczej broni Ahimsy i Satyagrahy. Poza tym są miliony obrazów i obrazów. Gandhi zawsze łatwo dawał się artyście; kilka linijek może dać piękny minimalistyczny obraz, często wzbogacony melodyjną, uduchowioną Vaisnava Jana To grającą w tle.

Niestety z czasem nawet ten obraz staje się banałem, a opowieści twardnieją w legendy, stają się banalne i zmęczone. Jeśli chcemy dotrzeć do prawdziwego mężczyzny, musimy pozbyć się całego tego bałaganu i przejść do jego historii, tak jak ją opowiedział: Historia moich eksperymentów z prawdą.

To dramatyczna historia, nawet w jego prostych, nieprzesadnych słowach. Od bycia nieśmiałym młodym mężczyzną z Kathiawadu do zostania adwokatem w Londynie, od wyjazdu do Afryki, aby zarobić bardzo potrzebne pieniądze dla rodziny i stania się z dnia na dzień kolejnym mężczyzną, który zjednoczył całą społeczność, od bycia człowiekiem, który przyjechał do Indii spoglądanie na gigantów, takich jak Bal Gangadhar Tilak, Gopal Krishna Gokhale, a w trakcie wizyty w Bihar, z powodu natrętnego biednego rolnika, odkrywanie broni obywatelskiego nieposłuszeństwa, za pomocą której można walczyć z Brytyjczykami i obudzić cały kraj — to jest przejażdżka kolejką górską jak żadna inna. Jakby tego było mało, zajął się takimi sprawami, jak dieta wegetariańska, warunki sanitarne (on i jego zespół zawsze sprzątali latryny), brahmacharya, ruch swadeshi i khadi.

Co można sądzić o człowieku, który parał się tak odmiennymi sprawami? Nie tak odmienne od niego, ponieważ dla niego wszystkie te elementy były związane z jego obsesją na punkcie Prawdy. Jego głębokie zainteresowanie nimi było częścią jego poszukiwania prawdy.

Opisywanie prawdy tak, jak się pojawiła i dokładnie w taki sposób, w jaki do niej dotarłem, było nieustanną czynnością.

Rzeczywiście była to nieustanna działalność. Słowo Prawda rozbrzmiewa w całej księdze. Wciąż zadaje sobie pytania, pyta, czy zboczył z Prawdy. Czytając o incydencie, kiedy zostawił umierającego ojca, aby udać się do żony z powodu tego, co bez ogródek nazywa swoją żądzą, zastanawiam się, skąd miał odwagę być tak szczerym. Był to bowiem początek XX wieku, kiedy Indie wciąż tkwiły w szponach wiktoriańskiej moralności i pruderii. Równie fascynująca jest historia jego poddania się lekarzowi i zgody na picie koziego mleka. Dlaczego się zgodziłem, pyta sam siebie. Czy moja przysięga nie obejmowała całego mleka? Jaka sofistyka sprawiła, że ​​oddzieliłem mleko kozie od innych rodzajów mleka? Był bardziej skrupulatny w dotrzymywaniu ślubów, które złożył swojej matce (żadnego mięsa, wina, kobiet), przestrzegając ich w duchu, a nie w literze. Kiedy zdał sobie sprawę, że zataił fakt, że ożenił się z Angielką, która się z nim zaprzyjaźniła, napisał do niej, wyznał prawdę i przeprosił. Niekończące się zadawanie sobie pytań, niekończące się ważenie na jakichś niewidzialnych skalach moralnych i wreszcie przyznanie, że się mylił, jeśli myślał, że się myli.

Wielbiciel prawdy musi zawsze być otwarty na poprawę, a kiedy odkryje, że się myli, musi to wyznać i zadośćuczynić.

Jeśli to jest prawdziwy Gandhi, człowiek, który wierzył w przyznanie się do własnej winy, a następnie odpokutowanie za to, straciliśmy Gandhiego dawno temu. Wątpię, czy nawet wtedy, w czasach rozkwitu Gandhizmu, było wielu, którzy bezwarunkowo podążali za wszystkimi naukami Gandhiego. Często zdarzało się, że nawet wśród jego współpracowników Gandhi mieszał duże problemy z małymi. Ale nic nie było małe dla Gandhiego, jeśli chodziło o prawdę. Według Gandhiego Prawda, Ahimsa i Bóg są tym samym.

Ta idea Prawdy, jej rzeczywistość, była największą ofiarą naszych czasów. Nie tylko nie obchodzi nas już Prawda, nie będziemy w stanie jej rozpoznać, nawet gdy pojawi się przed nami. Kłamstwa stały się powszechną walutą życia publicznego, panuje masowa kultura zaprzeczania i odmowy wzięcia odpowiedzialności za swoje słowa. Tylko przez ten jeden standard ponieśliśmy sromotną porażkę, porzuciliśmy Gandhiego. Być może Gandhi musi mieć odwagę absolutnej uczciwości. W rzeczywistości jest to czas kłamców, kłamstw, które skłaniają do powiedzenia, że ​​nigdy tego nie powiedziałem lub nigdy tego nie zrobiłem, lub zostałem błędnie zacytowany, zacytowany poza kontekstem.

To czas, kiedy gwałciciele idą z dumą, mężczyźni i kobiety, którzy oszukują i plądrują kraj, człowiek u władzy jest uosobieniem arogancji, a hipokryzja szerzy się. Jak więc ośmielimy się powiedzieć, że Gandhi żyje wśród nas? Mieliśmy swoją szansę. Być może jest mała szansa, że ​​Gandhiego będziemy szukać w sobie. Byłby to rzeczywiście większy cud niż cud Mohandasa Karamchanda Gandhiego.

Ten artykuł po raz pierwszy ukazał się w wersji drukowanej 29 października 2019 r. pod tytułem „Porzucenie Gandhiego”. Pisarz jest powieściopisarzem, którego najnowsza książka to Shadow Play