Zdobyte w tłumaczeniu: Alicja w krainie drapieżników

• Kategoria: Kolumny

Myśleliśmy, że dzikie zwierzęta żyją tylko w lasach. Nie, mylimy się. Tutaj włóczą się po waszych cywilizowanych przestrzeniach

Odległa leśna ścieżka między domem a szkołą, opustoszałe ulice w ciągu dnia, długie samotne dojazdy, styl życia w samotności – nic się nie zmieniło w drogach, które przemierza kobieta, a wszystko to przeszywane jej ciągłym strachem. Ilustracja C R Sasikumar

Edukuj dziewczynkę! Potrzeba tego wezwania nawet po dziesięcioleciach Niepodległości jest sama w sobie paradoksem! Szkoły ponownie się otworzyły. Ze wzgórz i dolin, przez rzeki i lasy i oczywiście przez miejskie arterie, dzieci tłoczą się do szkół. To prawda, że ​​wzrasta liczba dziewcząt z odległych wiosek uczęszczających do szkół. Ale czy są bezpieczne? Posłuchaj, jak matka przygotowuje córkę do szkoły:

Trzymaj to w swojej torbie
To ostrze jest takie małe
Piórem, papierem, książkami i wszystkim
Nie zapomnij o opakowaniu proszku chili!
A do twoich bransoletek agrafka
Maa… będą się śmiać
Dwa gwizdki do nich
Możesz potrzebować tych wszystkich.
Kiedy nadejdzie czas, moja droga,
Dzięki łasce Bożej, obyś pamiętał
Aby użyć przynajmniej jednego z nich!
Przygotuj się, robi się późno…
Zejdź po schodach i do szkoły
Obyś wrócił wkrótce i bezpieczny
I wszystkiego najlepszego, moje dziecko…

Kobiety i napaść — ta sama scena, ten sam czyn; grał wczoraj w odległej, zapomnianej przez Boga wiosce, innego dnia w Delhi, a dzisiaj gdzieś indziej; wybuch terroru; oburzenie mediów; wiadomość powoli odchodzi w zapomnienie, a refren, Sytuacja jest teraz jasna… wracamy do normalności… aż kolejna opowieść grozy zawładnie publiczną wyobraźnią.
Jeśli to dziewczyna, doktorze, boję się sprowadzić ją na ten świat. Proszę to usunąć… — nowe uzasadnienie dzieciobójstwa kobiet!

Myśleliśmy, że dzikie zwierzęta żyją tylko w lasach. Nie, mylimy się. Tutaj włóczą się po waszych cywilizowanych przestrzeniach; z jednej strony łobuzy i dranie; z drugiej, sępy kultury tuż przed twoimi oczami, dzikie stworzenia polujące na swoją zdobycz — niezrozumiałą dziewczynkę, po prostu przedmiot do użycia.

Dziecko, bądź ostrożny! stała się codzienną mantrą dzisiejszych rodziców. Uważaj na kogo? Czego? Nie zadaje pytań, zna to aż za dobrze. Otwarte drzwi wydają się być otwarte, ale są zamknięte na drugim końcu.
Gdy przemówienie toczy się za pomocą odpowiednich ilustracji i gestów, pięść uderza w stół — Tysiącletnia kobieta jest uprawniona, wykształcona i równa. Jest lekarzem, astronautką, biurokratką i co tam… — mrożące krew w żyłach wieści o dzikości; niemowlę, starsza pani, nastolatka, po czym następuje dochodzenie, a następnie zwolnienie oskarżonego.

Dlaczego miałaby tam pojechać?
Po co w ogóle jechać nocnym autobusem?
Czy linia spódnicy nie jest zbyt prowokacyjna?
Dziewczyny muszą zachowywać się jak dziewczyny, lepiej i bezpieczniej, jeśli będą o krok w tyle… Prosiła o to.
Sprowadziła to na siebie
Zapytania ze strony mężczyzn, a także kobiet w przebraniu kobiety…

Odległa leśna ścieżka między domem a szkołą, opustoszałe ulice w ciągu dnia, długie samotne dojazdy, styl życia w samotności – nic się nie zmieniło w drogach, które przemierza kobieta, a wszystko to przeszywane jej ciągłym strachem. Poprzez atak na jej fizyczną istotę jej dusza zostaje posiniaczona, a jej ból staje się wodą do sensacji.

Prawa wydają się być zreformowane i pro-kobiece, ale pozornie tak. Mogą tańczyć do melodii sprytnego praktyka. Słowa wirują jak blaty, wygodnie zniekształcone. Pytania i więcej pytań: Czy to w ogóle gwałt? Jak to się mogło stać bez zgody? Gdzie, kiedy, pokaż mi, a potem? Jeśli nie poda pani szczegółów, jak mamy poznać prawdę? Ból i wstyd, które można zadać bronią zwaną słowami — słowami, które sprawiają, że ponownie przechodzi przez piekło. Tak bardzo, że w końcu zada sobie pytanie: Czy jestem winna?

Czyj to w ogóle strach?

Jesteśmy Ziemianami — dzień i noc przydarzają się zarówno mężczyznom, jak i kobietom. Jak samotne spacery po górach, lasach, równinach czy samotnych drogach mogą być przywilejem mężczyzn i niebezpieczną propozycją dla kobiet?

Tym, co dziś panuje nad kobietą, jest strach, wieczny strach — niewypowiedziana i niepotwierdzona niepewność powrotu do domu późnym wieczorem, chory, irracjonalny strach, który niszczy samą jej naturalną żywotność.

Czy z całą siłą i niezależnością finansową jesteśmy w stanie pozbyć się tego strachu zakorzenionego w naszej psychice? Czy po długim dniu pracy może wrócić do domu późno z lekkim sercem jak mężczyzna? Kobieta wychodząca sama z domu jest nieustannym powodem do niepokoju, dopóki nie jest bezpieczna.

Jeśli godzina minie, cichy i gęsty strach ogarnia dom wszelkiego rodzaju niepokojącymi myślami o najgorszym scenariuszu. Dlaczego samo słowo jest pełne negatywności i strachu? Zostaw w spokoju wieczorne spacery, nawet codzienne dojazdy autobusem do pracy zamieniają się w chwile niepokoju. Samobójstwo staje się karą, jaką płacisz za docenienie honoru. Ten strach przed honorem, który staje się jej piętą achillesową, to kolejny absurd naszych czasów.

Ojciec Czas zawsze był Człowiekiem. Wszystko zaczęło się od naszego pierwszego eposu. Narracja pracy nosa Shoorpanakhi jest klasycznym przykładem subtelnej manipulacji twoim poczuciem dobra i zła. Trzeba bardzo słusznie czuć, dobrze, dobrze dla niej, służy jej prawo. Co za zabawne, co za śmiech, gdy wyobraziliśmy sobie jej tępy nos krwawiący po napadzie!

Skąd wzięło się tyle radości? Przemoc dokonała już podstępnego wejścia w portale niewinności. Próba ognia nie wydawała się niesprawiedliwa. Albo jako okrucieństwo i zamach na godność kobiety. Aż pewnego dnia obudziłeś się, że większość wychowania do wartości stała się narzędziem ujarzmienia i ranienia kobiecego ducha. Och, to była yugadharma, droga świata w tamtej epoce, mówią. System prawny dla kobiet, stworzony przez kobiety, jest głęboko odczuwaną potrzebą tego wieku i czasów.