Imagine Johna Lennona, 50 lat później, rezonuje z globalną polityką braterstwa

Ciemna chmura, która wydaje się wisieć nad duchem Wyobraźni, może mieć niewiele wspólnego z okolicznościami materialnymi, a więcej z naszym niepowodzeniem w umieszczeniu ducha w pełni życia.

Johna Lennona

Imagine Johna Lennona kończy jutro 50 lat. Chociaż piosenki nie można przypiąć do jednego dnia, dopiero 4 lipca 1971 roku nagranie Imagine zostało poczynione na ostatni guzik. Został wydany w albumie później w tym samym roku.

Jak możemy uhonorować lub po prostu odpowiedzieć na tę przejmującą rocznicę? Jakie jest słodko-gorzkie znaczenie snu Lennona o świecie żyjącym jako jeden? Czy jego tęsknotę za powszechnym braterstwem należy odrzucić jako daremną, ponieważ sam Lennon został zabity przez fana, który, między innymi, był rozwścieczony Imagine?

W czasach, gdy nienawiść oparta na tożsamości jest różnie usprawiedliwiana na całym świecie, łatwo jest poczuć się uwięzionym w pesymistycznym spojrzeniu na ludzkie społeczeństwa. Dla tych, którzy są tak dotknięci, Imagine może być niewiele więcej niż hipisowską fantazją.

Większość z nas zna osoby, które czują się urażone tezą Lennona, że ​​nie ma ani nieba, ani piekła, nad nami tylko niebo. Dodaj do tego wizję żadnych krajów, żadnej religii, niczego, za co można by zabijać lub umrzeć – a opozycja jest nieunikniona.

Długo po klęsce komunizmu apel Lennona, że ​​nie wyobrażamy sobie żadnych dóbr, może być wyśmiewany przez każdego, kto jest zaangażowany w globalną kulturę ekonomiczną, która wymaga nieskończonego pragnienia większej ilości dóbr materialnych i doświadczeń, które można kupić.

Oczywiście teksty Lennona przewidują tę pogardę. Tak więc refren piosenki jest może nawet bardziej znany niż jej tytuł: Można powiedzieć, że jestem marzycielem, ale nie jestem jedyny.

Niezależnie od tego, czy zamierzał, czy nie, to stawia Lennona w towarzystwie anarchistów – i to nie oznacza rebeliantów, którzy rzucają bomby na królów i innych władców. Tutaj termin anarchista odnosi się do wszystkich tych, którzy zostali zainspirowani hasłem mobilizacyjnym – Żądaj niemożliwego.

Kiedy Gandhi upierał się, że siłą miłości i prawdy można przekonać przeciwnika do zmiany zdania, wykraczał poza konwencjonalne możliwości polityczne.

Kiedy wielu świętych poetów bhakti w Indiach, w różnych czasach, nakłaniało nas do szukania wewnętrznego boga i znajdowania boskości w naszych towarzyszach podróży, zamieniali niemożliwe w możliwe.

Tak więc jednym ze sposobów uczczenia rocznicy Imagine jest umieszczenie jej w szerszej rzeczywistości, w której została napisana. W końcu Lennon udzielił później wywiadów, mówiąc, że większość utworu została zaczerpnięta z książki Yoko Ono Grapefruit.

Indyjski wymiar ducha Imagine jest jeszcze starszy. Woh subah kabhi to aayegi Sahira Ludhianviego zostało napisane w 1958 roku. Shailendra napisała Kisi ki muskurahaton pe ho nisaar w 1959 roku. Kishore Kumar napisał Aa chalke tujhe main leke chaloon w 1964 roku. Te znakomite przykłady wciąż żywych, często śpiewanych piosenek pokazują, jak ten duch żyje własnym życiem w indyjskiej kulturze popularnej.

Jeśli jesteś zagorzałym sceptykiem, łatwo odrzucić te piosenki jako fantazję poety. Ale ci poeci nie byli zaabsorbowani Nibylandią. Zamiast tego wyrażali nadzieje i ideały, które w ich czasach miały namacalną formę polityczną. Przejawiło się to w szczególności w Stowarzyszeniu Pisarzy Postępowych.

Wspomniane wyżej pieśni potwierdzały pradawną tęsknotę człowieka — pokojowego życia ze sobą i ze światem przyrody. Czerpali jednocześnie ze starożytnych korzeni, takich jak sanskrycka modlitwa w Upaniszadzie Brihadaranyaka, która rozpoczyna Sarve bhavantu sukhinah (niech wszystkie czujące istoty będą w pokoju), jak również ze współczesnej polityki braterstwa i bezwarunkowej godności dla wszystkich.

Aspiracje te nigdy nie ograniczały się ani nie dawały się zawrzeć w konkretnych ideologiach — czy to komunizmu, socjalizmie, czy jakimkolwiek odcieniu liberalizmu.

Dzisiaj, po części, duch Imagine przejawia się w pewnych terminach regionalnych, które stają się znane na całym świecie. Tak więc ubuntu z Afryki, co można z grubsza przetłumaczyć jako „jesteś”, czyli ja, inspiruje ludzi na całym świecie. Z Ameryki Łacińskiej buen vivir, dobre życie, niesie ten sam oddźwięk wzajemnej pomocy i owocnej współzależności. Z Indii do sarvodaya, dobrego samopoczucia i podniesienia wszystkich, przywołują na całym świecie ci, którzy — jak nalegał Lennon — wyobrażają sobie wszystkich ludzi, dzielących cały świat.

Ciemna chmura, która wydaje się wisieć nad duchem Wyobraźni, może mieć niewiele wspólnego z okolicznościami materialnymi, a więcej z naszym niepowodzeniem w umieszczeniu ducha w pełni życia.

Możemy bardziej rygorystycznie żyć w tym duchu, jeśli weźmiemy sobie do serca to, czego nauczyłem się od Om Prakasha Rawala, łagodnego gandhisko-socjalistycznego polityka z Madhya Pradesh. W latach 80. Rawalji był starszym przewodnikiem na wielu zgromadzeniach aktywistów, gdzie w pewnym momencie nieuchronnie śpiewaliśmy Aa chalke tujhe main leke chaloon. Pewnego dnia Rawalji zastanawiał się nad drugą linijką piosenki o świecie bez łez, smutku i tylko miłości.

Jak to może być? on zapytał. Jak może istnieć miłość w świecie, w którym nie ma smutku?

Ta rubryka po raz pierwszy pojawiła się w wydaniu drukowanym 3 lipca 2021 r. pod tytułem „Marzyciel, ale nie jedyny”. Pisarz jest autorem i założycielem platformy internetowej „Rozmowy Ahimsy”.